De dag voor het vertrek hadden we - zoals steeds - de auto vertrekkensklaar ingepakt. Om 3u30 gaat de wekker. We maken nog een thermosje koffie voor onderweg en een half uur later zijn we op weg. De rit die we voor de boeg hebben is vrij analoog als onze vorige zomervakantie naar Toblach. De talrijke Duitse wegenwerken van toen zijn ook opnieuw van de partij. Annemie 'turft' ze tijdens de rit: maar liefst 19 wegenwerken zijn we tegen gekomen. Dat rijdt eerlijk gezegd niet zo ontspannend. Het feit dat we dit jaar op een zaterdag zijn vetrokken (en ook zullen terugkeren) merken we aan de drukte op de weg: we staan 8 keer in de file, waarvan 1,5 uur vertraging door 'ridderspelen' in Reutte (Oostenrijk). Daardoor staan we al van voor de grensovergang in een tergend trage file. Finaal blijkt deze veroorzaakt te zijn door iemand die aan de voet van de Fernpas het verkeer staat te regelen om bezoekers aan de 'ridderspelen' op de parking van het kasteel te laten. Zou die brave man weten wat hij aan fileleed veroorzaakt? Het gevolg van dat alles is dat we pas om 18u30 op de camping in Pozza di Fassa aankomen. Dat is 2u later dan we hadden verwacht/gehoopt.

Onderweg hebben we overwegend zonnig weer gehad (met een maximum van 36°C). Op de Fernpas komen we in een fikse regenbui met onweer terecht en gaat de temperatuur op amper een kwartier tijd flink naar beneden (van 36 naar 20 °C). In Pozza di Fassa heeft het ook duidelijk geregend, maar het is bij onze aankomst terug uitgeklaard. Omdat we zo laat op de camping aankomen, gaan we - vooraleer we onze tent opzetten - eerst een pizza eten in het restaurant op de camping. De camping heeft 4 sterren en is heel hard gefocust op welness (met binnenzwembad e.d), maar heeft dus ook best wel een gezellig restaurant. Hier zullen we de komende dagen nog regelmatig terugkomen.

Wanneer onze tent recht staat en is ingericht, begint het al te schemeren. Dit is de eerste keer dat we pas zo laat op de avond geïnstalleerd zijn. Zeker een les om te vermijden dat we nog op een weekenddag op vakantie vertrekken.

Rond 22u30 liggen we behoorlijk vermoeid in onze slaapzakken.

Als we opstaan, besluiten we al snel om er vandaag een inloopdag van te maken (de lange en toch wel vermoeiende reis van gisteren maakt dat we niet direct in 'superform' zitten). Na het ontbijt (verse pistoletjes kopen we in het winkeltje op de camping), schaffen we ons aan de receptie eerst een 'panoramapas' aan. Met die pas kunnen we over een periode van 13 dagen, 7 dagen van de liften en het openbaar vervoer in de ruime omtrek rond Pozza di Fassa genieten.

De eerste uitstap gaat naar de Marmolada. Daarvoor rijden we tot voorbij Canazei om dan af te slaan naar het stuwmeer Lago di Fedaia. De weg leidt ons over de stuwdam. Aan de overkant van het meer zijn verschillende kleine parkings voorzien. Het staat er behoorlijk vol, maar gelukkig vertrekt er net iemand wanneer we de eerste parking oprijden. Daar nemen we eentype lift dat we nog nooit eerder gezien hebben: een 'sta'-lift voor 2 personen. We moeten met twee achter elkaar gaan klaar staan om er dan in te lopen en dan wordt het deurtje achter ons met een eenvoudig slot dicht gedaan. Dit is echt wel heel primitief.

De lift brengt ons tot bij Rifugio Pian dei Fiacconi aan de voet van de Marmolada gletsjer. Daar eten we - in het klein beetje schaduw dat we kunnen vinden - onze picknick om vervolgens even omhoog te gaan tot aan Capanna al Ghiacciaio. Daar hebben we een mooi zicht op het stuwmeer met daarachter de kenmerkende toppen van het Sella-massief. Vervolgens starten we met de afdeling naar het stuwmeer. Het pad is niet steeds even duidelijk zichtbaar en vraagt af en toe enig handen- en voetenwerk (maar is op geen enkel moment gevaarlijk). Eerst komen we nog enkele sneeuwveldjes tegen (met een uitschuiver van mama, een natte poep en een gescheurde wandelkaart tot gevolg). Daarna is het heel rotsig terrein, steeds met het stuwmeer in zicht. Onderweg passeren we enkele restanten van de harde strijd die tijdens WO I in de Dolomieten gevoerd is.

Als we terug beneden zijn, drinken we er nog iets op een terrasje, om dan terug te rijden naar de camping. Ter hoogte van Canazei staan we een 15-tal minuten stil door de 'ronde van Polen'. Deze wielerwedstrijd passeert enkele dagen in Italië.

Na wat inkopen, koken we aan de tent (BBQ) en kunnen we door de aangename temperaturen nog geruime tijd buiten zitten.

Vandaag wordt al vanaf de voormiddag regen voorspeld. We besluiten daarom om onze wandelplannen nog even op te bergen. We ontbijten rustig onder ons tentzeiltje. Aanvankelijk nog even in de zon, maar de wolken komen inderdaad razendsnel opzetten (het weerbericht zal dus wel kloppen).

Na het ontbijt gaan we vanaf de camping te voet naar Pozza di Fassa. Op zich niet echt groot en bijzonder. Het meest opvallende is wellicht wel de kerk (en dan specifiek het groene dak met mozaïeken) of misschien eerder de politieagente die aan het rond punt bij het inrijden van Pozza di Fassa met veel vertoon het verkeer staat te regelen (we zullen haar de komende dagen nog regelmatig aan het werk zien bij het uit- en inrijden van Pozza).

We ontdekken nog een interessante (en bijzonder goedkope) winkel vlakbij de camping (zie Google streetview) waar we ook eten en drinken kunnen inslaan.

De eerste druppels vallen als we bijna terug aan de camping zijn. In de namiddag en 's avonds regent het bijzonder hard, gecombineerd met stevige windstoten. Het zeiltje dat we naast de tent hebben gespannen, houdt stand, maar het gaat hevig op en neer. Geen weer dus om nog buiten te komen. Morgen (en de dagen erna) wordt zonnig weer voorspeld en kunnen we in principe op stap.

Met een boek, een spelletje en de PC komen we de rest van de dag door. 's Avonds gaan we opnieuw naar het restaurant op de camping. We proberen er wat pizza's uit.

De nacht was koud, wat toch altijd wat voelbaar is in de slaapzakken. De wolken en regen van gisteren zijn geweken (met een heldere en koude nacht tot gevolg) en we staan op onder een straalblauwe lucht. Na het ontbijt maken we onze picknick en gaan we op stap richting de Rosengartengroep en het Vajoletdal.

We rijden met de wagen naar Vigo di Fassa, waar we een grote kabellift naar boven nemen (naar Rifugio Bellavista en Ciampedie). Het blijkt een heel populaire bestemming te zijn. Tijdens het eerste half uur van de wandeling - als we nog door de bossen lopen - moeten we een luidruchtige wel 100-koppige groep Italiaanse tieners passeren. Rustig wandelen is iets anders. We merken wel snel dat degenen die effectief de intentie hebben om tot achteraan het Vajoletdal te stappen, eerder beperkt zijn. Gaandeweg wordt het dus rustiger, ook al blijft het pad tussen de Vajolethütte en de Grasleitenpasshütte goed bevolkt.

Aanvankelijk hadden we de intentie om de zogenaamde 'Cigolade & Fassaner Höhenweg' te nemen. Maar omdat de kans op sneeuwveldjes reëel is (dat hebben we enkele dagen daarvoor bij de afdaling van de Marmolada gemerkt) én we later deze vakantie nog een wandeling plannen die ook een deel van die 'Cigolade & Fassaner Höhenweg' aandoet, besluiten we bij het arriveren aan de Vajolethütte, verder door te stappen naar de Grassleitenpasshütte. Een goede keuze, want eerlijk gezegd zie je pas nà de Vajolethütte de pracht van het Vajoletdal. Het spijtige is dat we de hele weg terug moeten. Een andere optie is er niet (tenzij wordt doorgestapt tot aan Rifugio d'Antermoia en zo verder naar Mazzin, maar dat is net iets te ver voor ons).

Op onze terugweg eten we nog een ijsje/taartje in Rifugio Catinaccio. Deze hut is gelegen aan een mooie alm, waar het ondertussen verschrikkelijk druk is geworden en heel wat mensen (vooral Italianen zelf) aan het zonnen zijn. Hetzelfde geldt voor de weide tussen Rifugio Negritella en Bellavista. Wat een drukte.

Vanaf Rifugio Bellavista is de Sellagroep mooi zichtbaar. Dit kenmerkend en imposant massief zal een rode draad vormen in wandelingen die we tijdens deze vakantie zullen maken. We zijn best wel moe van deze tocht (de conditie zijn we precies vergeten mee te brengen :-)).

Op de terugweg slaan we - op aandringen van Jonas - broodjes, groenten en hamburgers in bij de winkel die we gisteren hebben leren kennen. We eten 'McRombout' onder ons tentzeiltje (waar we beschutting hebben tegen de zon) en genieten nog van een mooie zomeravond.

Morgen zou het opnieuw een mooie dag moeten worden en plannen we onze tweede wandeling aan de Rosengartengroep.

Zoals voorspeld is het opnieuw schitterend weer. We trekken zoals gepland naar de ‘Rosengarten’. We laten de wagen achter op een heel ruime parking waar een stoeltjeslift ons brengt tot aan de Paolinahut. Van daaruit stappen we naar de Rotwand hütte, die t.o.v. de Paolinahut aan de achterkant van de Rosengartengroep ligt. Onderweg komen we voorbij het Christomannos-monument, een bronzen adelaar ter herinnering aan Theodor Christomannos. De aanleg van de bekende Dolomitenstrasse van Nova Levante/Welschnofen naar Cortina d'Ampezzo was zijn levenswerk. We pauzeren even op een bankje aan de mooie Rodwandhut en keren daarna deels terug over hetzelfde pad.

We stappen echter niet terug tot aan de Paolinahut maar nemen het hogergelegen pad langs de wand van de Rosengarten. Dat pad zal ons tot aan de Kölner hütte brengen. Vanop dit pad heb je een wondermooi vergezicht. De Latemar (waar we een van de volgende dagen nog eens naartoe trekken) is de hele dag prominent aanwezig. Doordat we vrij hoog horizontaal tegen de wand van de Rosengarten wandelen, is het hier een daar langs links vrij stijl naar beneden. Voor papa en Jonas is het dan kwestie van goed te concentreren op het pad zelf en niet te veel letten op de diepte ernaast. Het is dan denken aan het boek van Debbie Sanders ('Hoe word ik bergwandelaar'), waar ze in de passage rond hoogtevrees - waar ze zelf blijkbaar ook niet ongevoelig voor is - schrijft dat het belangrijk is om op zo'n momenten inderdaad goed geconcenteerd te zijn op het pad en te denken aan de zee van opportuniteiten die het pad biedt. En dat helpt wel.

We picknicken met een onbetaalbaar mooi uitzicht op de Latemaer langs links en de besneeuwde bergtoppen van de Oostenrijkse Alpen in de verte voor ons.

Daarna gaat het verder richting Kölner hütte. Het is daar vrij druk, maar we vinden nog een plekje op het zonnige terras om iets te drinken. We zien er nog een Italiaan op jaren halsbrekende toeren uithalen nadat hij tijdens een luidruchtige uitleg en met veel bijbehorende gebaren zijn plastic flesje water naar beneden gooit. De helling is er zeer steil, maar dat weerhoudt de man er niet van om over het hekje te klimmen en met handen- en voetenwerk dat flesje terug te gaan halen. Laat er ons vanuit gaan dat de man zeer milieubewust is. Daarna gaan we terug richting Paolinahut, deels over dezelfde weg, deels over een pad dat ongeveer 100 m lager ligt dan het hogere pad dat we in de heenweg hebben genomen.

Omdat we vrij vroeg aan de auto terug zijn, besluiten we nog eens langs de Karersee te rijden. Een prachtig mooi meer aan de voet van de Latemar. Maar wat een drukte. Dit is een plek die toeristisch gezien tot het maximum is geëxploiteerd. Spijtig. We zijn er snel weg (waardoor we ons meteen ook schuldig hebben gemaakt aan dat massatoerisme: betalen voor de parking, via een speciaal gebouwde tunnel tot aan het meer, snel enkele foto’s - die bij dit mooie weer stuk voor stuk postkaartjes zijn - en dan weer terug naar de wagen).

Als we op de camping toekomen zien we dat vlak boven ons een hele bus Tsjechen zich hebben geïnstalleerd. Allen mountainbikers. Naast een hele boel fietsen (die in een afzonderlijke kar achter de bus zitten) hebben ze ook een enorme voorraad bier bij … Dat zou wel eens een luidruchtige avond kunnen worden.

De ongeveer 30 Tsjechische mountainbikers die zich boven ons op de camping hebben genesteld, hebben zich als sportlui gedragen en om klokslag 22u was het stil … nu ja, op één geweldige snurker na wiens decibels tientallen meters ver droegen. We staan andermaal op onder een straalblauwe hemel. Het wordt een prachtige zomerdag. We worden op dit vlak serieus verwend.

Na het ontbijt rijden we naar Sella Joch (vanaf Canazei zijn het 23 haarspeldbochten). Vandaag zullen we rond de Langkofel wandelen. Samen met de Plattkofel vormt de Langkofel één groep die prominent boven het landschap uit piekt. Midden tussen de Langkofel en de Plattkofel staat de T. Demetz hütte, waar we met de lift naartoe gaan. Na de lift op de Marmolada, is het opnieuw een stalift voor 2 personen, deze keer wel in een afgesloten cabine.

Aan de Demetz hütte ligt nog sneeuw. Het vervelende is dat het eerste deel van de wandeling zeer steil is, waardoor we ons even afvragen of het wel gaat lukken om deze tocht door te zetten. Maar gelukkig is de afdaling zelf sneeuwvrij en moeten we enkel door een sneeuwveldje dat behoorlijk horizontaal loopt. Op onze wandelkaart staat het eerste deel van de wandeling met bolletjes ingekleurd, wat betekent dat het een pad is voor ervaren bergwandelaars. Maar op zich valt dat best wel mee.
Als je moeilijk te been bent, moet deze afdaling zeker niet gemaakt worden, maar ze is op geen enkel moment technisch moeilijk of gevaarlijk. Met af en toe wat handen- en voetenwerk om over rotsblokken te geraken, dalen we probleemloos af. De eerste halte is de Langkofel hütte. Op het pad er naartoe was het druk, dus aan de hut ook. Het is een vaststelling die we deze vakantie een paar keer maken: zoveel volk zijn we al die jaren voordien nooit in de bergen tegengekomen. Pikken we er nu toevallig de meest toeristische routes uit?

Van de Langkofel hütte gaat het verder naar de E. Comici hut. Dat deel van het pad is vrij rustig. Een sneeuwveld maakt dat we nog even een alternatieve weg moeten zoeken. Aan de Comici hut is het opnieuw een drukte van jewelste. Vanuit Sella Joch is de Comici hut immers heel gemakkelijk te bereiken, wat dus door veel mensen gedaan wordt om dan daar op het gras te komen zonnen.

Als we terug aan de wagen zijn, rijden we de 23 haarspeldbochten terug naar Canazei en zo naar de camping. De meeste Tsjechen zijn blijkbaar al terug van hun eerste fietstocht en zijn al een stukje luidruchtiger geworden. Later op de avond komt er tijdens hun barbecue collectief gezang aan te pas. Een voorbode voor een luidruchtige nacht?

Man, hebben die Tsjechen het uitgehangen deze nacht. Dit is niet wat je van een groep sporters zou verwachten. Tot diep in de nacht was het door hun lawaai onmogelijk om deftig te slapen. Hier gaan klachten van komen. Die gasten mag gerust wat campingetiquette bijgebracht worden. Als ze zich als een groep scouts willen laten gaan, hadden ze beter ergens een afgelegen wei van een boer afgehuurd. Het straffe is dat ze op het moment dat we pistolets voor het ontbijt gaan kopen, ook al in het winkeltje staan en als ontbijt een koek kopen en … jawel blikjes bier die dan onmiddellijk worden afgetrokken. Nadorst? Een klein uur later zijn die mannen op hun mountainbike op weg. Sterk … maar zeer vervelend als buur. Een jong gezin dat recht tegenover ons opgesteld staat heeft blijkbaar aan de receptie een deal gemaakt en verhuist naar een straatje verder. Zoiets zien wij niet zitten. Hopelijk zijn de bikers vanavond doodop en is het opnieuw stil.

Maar goed, afgezien van dat vervelende facet, is het opnieuw een machtig zonnige dag. Op het programma staat Sass Pordoi bovenop de Sellagroep. Om te vermijden dat we met de wagen helemaal tot op Passo Pordoi moeten rijden, nemen we al in Canazei de lift. Deze brengt ons in 2 etappes naar een punt waar we een prachtig 360°-panorama hebben op de Lang- en Plattkofel, de Sellagroep en de Marmolada. Van daaruit wandelen we naar Passo Pordoi (ongeveer 2 km), waar een volgende lift ons brengt naar Riffugio Maria op Sass Pordoi. Machtig om daar te staan. De weerkaatsing van het grint en de kale rotsen maken dat we zonder zonnebril moeite hebben om te kijken. Papa (die zijn zonnebril vergeten is) zet dan maar een oud kinderzonnebrilletje van Lisa op dat nog in de rugzak stak (gelukkig zijn daar geen foto’s van of is het net spijtig?). In de verte zijn opnieuw de besneeuwde toppen van de Oostenrijkse Alpen te zien.

We picknicken op een bankje en lopen vervolgens nog even op het plateau rond Riffugio Maria. Papa stapt wat verder tot aan Rifugio Forc del Pordoi. Daar ligt nog heel wat sneeuw. Vanaf daar gaat de weg verder naar Piz Boe en Rifugio Boe, maar dat laten we aan ons voorbijgaan. Wij gaan met de lift terug naar Passo Pordoi en nemen dan een andere weg naar de lift die ons terug tot in Canazei brengt. Onderweg rusten we nog even uit (papa knapt een uiltje in het gras) en laat Lisa zich van een steile grashelling rollen (het is eens wat anders dan stappen).

Het is naar onze normen bloedheet als we in Canazei aan de auto staan. Het is een pak aangenamer op hoogte. Dat scheelt op zo’n dagen als vandaag toch al gauw zo’n 10°C met het dal (waar het nu 35°C is). Maar goed, liever dat dan regen natuurlijk.

Vandaag geen bergwandeling, maar een stadswandeling. Na het ontbijt rijden we naar Bolzano, een klein uurtje rijden vanuit Pozza di Fassa. We parkeren ondergronds vlak aan het station van Bolzano.

We hebben niet echt iets voorbereid en het eerste uur doen we het zonder specifiek plannetje, maar met een foto die we hebben genomen van een toeristische pancarte. We komen eerst langs het Franciskanerklooster met de mooie en rustgevende binnentuin en zuilengalerij. Daarna duiken we het gezellige en drukke stadscentrum in met mooie gevels en overdekte winkelgalerijtjes. We passeren nog langs de Dominikaner- en Kapuzinerkirche, maar het lukt niet om op de binnenpleinen van beide kerken te geraken.

Als we aan de Dom van Bolzano zijn (schitterende gotische kerk met karakteristieke Bourgondische motieven in het tegeldak), stappen we het toeristisch infocentrum binnen voor een stadsplannetje. Dat oriënteert beter. Onze eerstvolgende stopplaats is het terrasje vlak naast het infocentrum. Daar bestellen we iets te drinken en te eten. Maar wat een miskleun om van de tientallen terrasjes op het plein aan de Dom, net dit eruit te kiezen. De organisatie liep er compleet in het honderd. Pas na een uur hadden we ons drankje en broodje en konden we weer verder.

We passeren eerst een ander deel van het stadscentrum (met de vaak Oostenrijks aandoende gevels), en stappen dan naar achtereenvolgens de Deutschordenkirche en de Herz Jesu kirche. En dan is het tijd voor een stop in een ijssalon. Het is drukkend warm. Wat doet dat ijs deugd. Daarna steken we even het riviertje de ‘Talfer’ over en komen we aan het Siegesdenkmal. Vanop de brug over de ‘Talfer’ zijn de wijnhellingen rondom Bolzano goed te zien. We gaan vervolgens naar het wijnkasteel Schloss Maretsch, waar net een trouwfeest aan de gang is. Rondom het kasteeltje is een wijngaard gebouwd in pergola-opstelling. De druiventrossen hangen m.a.w. naar beneden aan ranken die een dak vormen waar je kan onder lopen. Hier is meteen het idee geboren voor een gelijkaardige constructie die papa achteraan onze eigen tuin gaat maken.

Daarna zoeken we terug de parking op waar onze auto staat. Gelukkig staat die koel ondergronds, want het is echt snikheet geworden. Je voelt toch het verschil tussen wandelen in het dal en wandelen op 2.000 à 2.500 m hoogte.

T.o.v. de voorbije dagen lijkt het weer wat te kantelen. In de voormiddag komen er al wat wolken opzetten en in de latere namiddag wordt regen voorspeld. We besluiten een wandeling te maken die dicht bij de camping start. In Pozza di Fassa nemen we de lift naar Bufaure. Voor het eerst hebben we dan een duidelijk zicht op de toppen die we vanaf de camping zien.

Het is vervolgens een kleine 100m stappen naar een stoeltjeslift die ons tot aan Col de Valvacin brengt. Het eerste wat opvalt als we daar boven staan, is het groene landschap. Veel zachtgroene hellingen met op de achtergrond de kenmerkende Dolomietenpieken.

Er staan een aantal ligzetels waar we nog even rustig gebruik van maken terwijl we ons één voor één insmeren tegen de zon. De wandeling start over de graat van Col de Valvacin. Een leuke route. Op het hoogste punt hebben we ook een zicht op de alomtegenwoordige Sellagroep. Vanaf dan gaat het steeds bergaf. Eerst verder over de graat, dan over een breed pad tot aan Rifugio Ciampac. Als we daar aankomen worden de liften net stilgelegd en wordt er middagpauze genomen. Wij eten er onze picknick op en nemen daarna al onze tijd in de ligzetels die aan de rifugio staan. Het weer is in vergelijking met ’s ochtends opnieuw wat beter geworden. Op ons ‘zonneterras’, aan een hut, in een ligzetel, onder een parasol, beleven we – wachtend tot de liften zich weer op gang trekken - een moment van ultieme rust en ontspanning. We hebben er al de tijd om samen in de voorbijtrekkende wolken alle soorten figuren te ontdekken. Zie je daar recht voor ons: het hoofd van een krokodil. Oh ja, kijk daar rechts, precies een teddybeer … zalig, niet?

Uiteindelijk gaan we met de lift naar beneden. Daar moeten we een bus zien te vinden die ons terug naar Pozza di Fassa brengt. Wat we niet hebben voorzien is dat het zondag is en dat de busdienst op weekendregime draait. We moeten 1,5u wachten op de volgende bus. Daarom besluiten we te voet al richting Canazei te stappen. Maar als we daar aankomen hebben we nog een zee van tijd. Daarom gaan we nog iets drinken op het terras van het hotel vlak naast de lift die we 2 dagen voorheen hebben genomen toen we naar Sass Pordoi gingen.

Met enige vertraging komt de bus eraan die ons netjes tot in Pozza di Fassa brengt.

’s Avonds genieten we van een barbecue aan onze tent.

Vannacht heeft het stevig geregend met een licht onweer maar wel heel veel lichtflitsen. Bij momenten waren die flitsen zo fel dat we ons onmiddellijk erna aan een harde donderslag verwachtten, maar dat bleef uit. Het echte onweer was duidelijk voor een ander dal, wij hadden enkel het lichtspel en de regen. Maar ondanks dat mindere weer vannacht, staan we 's morgens op onder een straalblauwe hemel. We blijven op het vlak van mooi weer verwend worden.

Na het ontbijt rijden we naar Campitello di Fassa (vlakbij Canazei) waar we met onze Panoramapas de lift nemen naar Col Rodela. Onze wandeling start aan Rifugio Des Alpes aan de voet van de Platt- en Langkofelgroep. Het is eerst even steil afdalen. Zo steil dat er verbodsborden staan voor moutainbikers om er af te rijden wegens het gevaar om over kop te gaan.

We volgen de Friedrich August weg langs de flanken van de Plattkofel (het pad is genoemd naar de Saksische koning Friedrich August III die een grote Dolomietenliefhebber en bergbeklimmer was). Het pad is vrijwel vlak en vraagt weinig inspanning, terwijl je toch door een prachtig Dolomietenlandschap loopt. Wellicht dé reden waarom het hier zo druk is. Ik heb tijdens deze vakantie al enkele keren moeten denken aan de site en het boek van de Zwitser Philippe Noth. Zijn website is in de periode dat we vaak naar Zwitserland gingen een bron van inspiratie geweest. Later heeft hij o.b.v. zijn website een boek uitgegeven. Het heet 'Randonnées pour Grizzlys et autres animaux solitaires'. Een 'Grizzly' is zijn beschrijving van de bergwandelaar die de rust zoekt, die het liefst alleen op pad is, weg van alle drukte. Tja, dat type wandelingen hebben we de voorbije dagen nog niet echt gedaan of gevonden... ook al denk ik dat wij eerder van het 'Grizzly'-type zijn.

Rond 12u staan we aan de Plattkofelhütte en zien we voor het eerst met eigen ogen waar de naam "Platt" vandaan komt... Vanaan de hut is het haast vlak afgesneden plateau goed te zien. Vanaf hier is het nog ongeveer 1,5u stappen tot aan de Langkofelhütte waar we enkele dagen geleden langs gekomen zijn. We eten onze picknick aan de Plattkofelhut. Daarna gaan we langs dezelfde weg terug (veel andere opties zijn niet) en drinken nog iets in Rifugio Friedrich August. Van daaruit is het dan nog dat venijnig steil stukje (bergop deze keer) tot aan Rifugio Des Alpes.

Na een verkwikkende douche gaan we 's avonds eten in het restaurant op de camping.

Vandaag hebben we een wandeling gepland aan de voet en op de flanken van de Latemar. Omdat de wandeling niet zo lang is, blijven we - tot grote tevredenheid van Jonas en Lisa - iets langer in bed liggen.

Het weer is andermaal prachtig. De wandeling start bovenaan de Karerpas. We laten onze auto achter op de parking van hotel-pizzeria Antermont.

Het eerste deel van de tocht gaat door bos (wat met de aanhoudende hitte bijzonder aangenaam is). We hadden deze wandeling gekozen omdat we er o.b.v. de kaart vanuit gingen dat we een belangrijk deel over 'almen'/weiden zouden stappen, maar dat bleek finaal toch heel beperkt te zijn. Dit neemt niet weg dat de labyrinthweg bijzonder mooi is. We lopen onder de pieken van de Latemar tussen, over en onder een met rotsblokken bezaaid landschap ... een labyrint dus (vandaar de naam van deze route).

We hebben een groot deel van de wandeling een mooi zicht op de Rosengarten, waar we een aantal dagen geleden hebben gewandeld (toen met zicht op de Latemar).

Rond 14u staan we terug aan de wagen. Een korte wandeldag, dus. Als we op de camping aankomen nemen we een verfrissende douche en gaan daarna een ijsje eten in het restaurant op de camping. In het winkeltje doen we daarna onze inkopen voor het avondeten en kopen we kaartjes om naar familie, vrienden en collega's te sturen.

Vandaag brengen we een dag door in Val San Pellegrino. Dat is het meest zuidelijke dal waar we met onze panoramapas liften kunnen nemen. Het is trouwens meteen de laatste dag dat we onze pas kunnen gebruiken. Het weer is wat omgeslagen en het mistige zonnetje verschuilt zich achter de wolken. Desalniettemin is het nog steeds prachtig wandelweer. Alleen zullen we vandaag mogelijk met wat regen af te rekenen krijgen.

De kabelbaan brengt ons tot op Col Margherita. We gaan dan te voet naar beneden (langs o.m. lago Cavia). Het eerste deel van het pad is ronduit droevig. Ook al is het omliggende landschap meer dan de moeite waard, het is niet fijn om door een gebied en op paden te stappen die dermate mismeesterd zijn tot eer en glorie van de wintersport. Het tweede deel van de wandeling (dit is wanneer we net voor lago Cavia links afslaan) volgen we Alta Via nr 2 en dat maakt dan weer alles goed. We lopen over een pad dat ofwel heel zelden belopen wordt, ofwel pas is aangelegd. Hoe dan ook, het is zoeken in het landschap naar de rood-witte markeringen en de steenmannetjes om de weg te vinden. Heel ongerept, dus (en meteen een schril contrast met het eerste deel van de wandeling). Heel fijn om hier te lopen. Onderweg eten we in alle rust onze picknick en dalen dan verder af tot op Passo di San Pellegrino.

Het is nog vroeg in de namiddag als we terug aan onze auto staan. Omdat het onze laatste dag is dat we de panoramapas kunnen gebruiken, vragen Jonas en Lisa om in hetzelfde dal de stoeltjeslift eens heen-en-weer te nemen. Als we boven aankomen is het slechts een klein uurtje stappen naar Rifugio Passo delle Selle. Papa besluit om er nog naartoe te gaan. Mama, Jonas en Lisa nemen de lift terug naar beneden om in één van de hotels op de pas iets te drinken en een dessertje te eten. Het pad naar Rifugio Passo Selle is bijzonder eenvoudig en al van bij de start is de hut wat hogerop te zien. Vanop het pad is o.m. Col Margherita te zien, waar we enkele uren daarvoor aan een wandeling begonnen zijn.
Na ongeveer 40 min sta ik aan de hut. Bovenaan zijn een aantal gedenktekens en loopgraven die herinneren aan de Eerste Wereldoorlog. Vanaan de hut kijk je langs achter in het dal dat finaal uitmondt aan onze camping. Ik blijft niet te lang boven, want de lucht wordt grijzer. Tijdens de afdeling begint het licht te regenen.

's Avonds gaan we eten in het restaurant op de camping.

Deze namiddag wordt regen voorspeld. Daarom besluiten we iets te doen waar o.m. Lisa de voorbije dagen een paar keer naar heeft gevraagd, m.n. gaan zwemmen in Canazei. Op vele plaatsen hebben we reclame gezien van 'Dòlaondes Canazei'. Een binnen- en buitenzwembad met een mooi zicht op de bergtoppen. Het blijkt een heel modern zwembad te zijn met een buitengedeelte met zout water. Foto's mochten er niet getrokken worden (papa wordt berispt na het trekken van een foto), maar er zijn een aantal linken op het internet te vinden met foto's en zelfs een vituele toer in het zwembad zelf.

We eten die avond in de tent broodjes met hamburger en groenten.

We hebben nog eens alle tijd om onze buren op de camping aan het werk te zien. Ze hebben er een vaste caravan staan, met een houten huisje ervoor. Het zijn 3, naar ons toe, heel zwijgzame mannen, eerder nors. Een goedendag of knikje kan er niet af, ook al merk je dat ze met andere vaste Italiaanse campingbewoners wel in gesprek gaan. De week ervoor was één van de 3 aangekomen en had onmiddellijk voor het huisje een grote partytent opgezet. We dachten toen dat het een opa was die voorbereidingen trof voor zijn familie en kleinkinderen die weldra op bezoek zouden komen. Enkele dagen later kwamen de 2 anderen af, allen op pensioenleeftijd. Het verhaal dat wij erbij verzonnen hebben is dat het 3 ongetrouwde broers zijn die de caravan en het huisje van hun ondertussen overleden moeder geërfd hebben. Tegen wil en dank blijven ze dan maar komen naar de plek waar ze als kind hun zomervakantie hebben doorgebracht. Sinds de moeder overleden is, wordt het niet meer zo goed onderhouden: het ligt er slordig bij, met heel wat hoog gras en onkruid rond de caravan. Vandaag zijn ze echter in gang geschoten en hebben ze samen het volledige huisje afgeschuurd, afgewassen en opnieuw vernist. Toch enig schuldgevoel naar hun oude en zorgzame moeder? ... maar voor hetzelfde geld is wat wij erbij verzonnen hebben totaal fout en steekt de historiek van deze 3 zwijgzame Italianen totaal anders in elkaar.

Qua weer is een rotdag voorspeld met heel wat regen en onweer. Onze laatste dag wordt op het eerste zicht dus een noodgedwongen rustdag. Als rond 10u30 blijkt dat de regen toch wel meevalt, besluit papa een wandeling te doen vanaf de camping richting Rifugio Taramelli:

"Afhankelijk van het weer zie ik wel tot waar ik geraak. Ik heb alvast alles mee tegen de regen. Aan Rifugio Taramelli neem ik de tijd om te eten en te drinken. Omdat de regen uitblijft, besluit ik toch nog wat verder door te stappen tot aan Lago di Selle om vanaf daar opnieuw wat verder te gaan, tot ik finaal Rifugio Passo delle Selle zie staan (waar ik 2 dagen daarvoor langs een andere zijde ook ben geweest). Uiteindelijk ben ik veel verder geraakt en heb ik veel meer gezien dan wat ik die ochtend had durven denken.

Rond 14u begin ik aan de terugweg terwijl de lucht gaandeweg donkerder wordt. Ik ken het pad ondertussen en weet dat het op geen enkel moment onmogelijk wordt, mocht het toch beginnen regenen. Onderweg hoor ik donder, maar regen blijft uit. Als ik op 15 minuten van de camping ben, is het duidelijk dat er elk moment een zware bui uit de lucht gaat vallen. Ik besluit daarom iets te gaan drinken in Rifugio Al Crocifisso. Was dat effe goed getimed. Ik ben pas binnen of er breekt een stortvloed uit. Een half uurtje later is het over en merk ik op het pad dat er hagel ligt. Het straffe is dat ik tijdens heel de tocht op geen enkel moment in de regen heb gelopen.

Als ik rond 15u30 aan onze tent aankom, kan Annemie haast niet geloven dat ik het zelf droog heb kunnen houden en maar 1 keer ben moeten gaan schuilen. Op de camping was het vanaf 14u aanhoudend en zwaar gaan regenen (met dus op een bepaald moment ook hagel). Ook al wist ik dat regen me niet echt in zware problemen kon brengen op het pad, toch ben ik gelukkig dat ik daaraan ontsnapt ben. Ik ben blij dat ik deze wandeling toch gemaakt heb, ondanks de weersvoorspelling."

's Avonds eten we voor een laatste maal pizza van het restaurant op de camping. Papa gaat de pizza afhalen en we eten ze in de tent op.

We pakken reeds een deel in. Morgen zullen we om 7u opstaan, hopend op goed weer zodat we droog kunnen inpakken.

Het is droog maar bewolkt als we opstaan. Na al die schitterende zomerdagen, lijkt het er op dat we de tent niet volledig uitgedroogd zullen kunnen inpakken. Op zich is dat geen drama. Gelukkig kunnen we zonder regen inpakken. Als we thuis komen zetten we de tent nog eens open om volledg uit te drogen.

Net als de heenrit, is de terugrit vermoeiend en verliezen we heel wat tijd aan de Fernpas. We hebben onze les geleerd: een volgende keer vermijden we het weekend om op en af te rijden!